IBM P Series İçin VIOS Kurulumu ve Konfigürasyonu

Merhaba;

Bu makalede IBM P Series sistemler için sıfırdan bir VIOS’un nasıl kurulacağını ve nasıl konfigüre edileceğini aktarmaya çalışacağım. İlk olarak VIOS’un ne olduğunuaçıklamakla başlayalım. VIOS (Virtual IO Server)  IBM P Series üzerinde çalışacak işletim sistemleri için geliştirilmiş bir sanallaştırma ortamıdır. Temelde AIX üzerinde yapılan bazı modifikasyonlar sonucu oluşturulmuş bir modifiye işletim sistemidir. Bu işletim sistemi Pseries donanımı üzerinde çalışan Hypervisor ile birlikte çalışarak donanım üzerinde çalışan diğer işletim sistemleri içi var olan fiziksel kaynakların sanallaştırılmasında kullanılmaktadır. VIOS üzerinde oluşturulabilecek kaynaklar genelede IO işlemleri için kullanılabilecek network, HBA ve disk kaynaklarıdır.  RAM ve CPU gibi kaynakların sanallaştırıması Hypervisor tarafından gerçekleştirilmektedir.

                İlk olarak VIOS kurulumuna hazırlık işlemlerini açıklamaya çalışacağım.  Kurulum için P series Hypervisor üzerinde HMC ile  yeni bir LPAR oluşturulmalıdır.

 

                Burada “Create Logical Partition” seçildikten sonra “VIO Server” seçeneği seçilerek kuruluma başlanmalıdır. Eğer AIX, Linux veya I5 olarak kuruluma başlanırsa işlem ilerleyen safhalarda hata oluşturacaktır.

                “VIO Server” seçeneği seçildikten sonra standart LPAR oluşturma adımlarını takip ediyoruz.

İlk adıma “Partition name”i verdikten sonra Next diyoruz. İkinci adımda hazılanacak donanım konfigürasyonu için kullanılacak “Profile name” i belirtiyoruz. Farklı profiller kullanmayacaksanız “default“ olarak belirleyebilirsiniz.

Bir sonraki adımda kullanılacak CPU kaynaklarının “Shared” mı yoksa “Dedicated” mı olacağını belirliyoruz. Kurulum yaptığınız donanımdaki kaynaklara veya VIOS üzerinde oluşabilecek yüklere göre size uygun seçimi yapabilirsiniz. Shared seçilmesi durumunda ve eğer “micro partitioning” lisansına da sahipseniz sisteme kullanım için 0,1 0,5 gibi ondalıklı CPU değerleri verebilirsiniz. Ve bu modda eğer uncapped olarak kurulum yaparsanız sistem CPU’ları ihtiyaca göre diğer LPAR’ların kullanımı için de atayabilir. Biz “Shared” seçerek Next diyoruz.

Bir sonraki ekranda sistemin kullanacağı processing unit ve Virtual CPU değerlerini belirtiyoruz. Burada “Processing Unit” kısmı sistemde gerçekte kullanılacak CPU değerleri için kullanılacaktır. Min değeri sistemin “Power on “ durumuna geçebilmesi için sisteme atanması gereken en az CPU miktarını belirtir. Ayrıca DLPAR özelliklerini kullanarak bu LPAR’dan en fazla “Min Processing Unit”  sayısına kadar  CPU azaltma işlmei yapılabilir. Max processin Unit değeri de yine Minimum a benzer amaçla kullanılabilir. “Desired Processing Unit” değeri ise sistemin normal çalışması durumunda kullanacağı CPU sayısını belirler.  Bizim konfigürasyonumuza göre VIOS sunucumuz 0,2 CPU ile açılacaktır.
  

Virtual Processor alanı ise verilen CPU’ların işletim sistemi tarafından nasıl algılanacağının belirtilmesine yarar. İşletim sistemi tarafında 0,1 CPU değerinin bir anlamı olmayacağından bu alanlara tam sayı girilmesi gerekmektedir. Burada girilen değerler işletim sisteminin üzerinde kaç core görüleceğini belirler. Örneğin “Desired virtual processor” alanına 2 girilmesi işletim sisteminin kendini 2 core üzerinde çalıştığını sanmasını sağlar. Lsdev –Cc prcessor komutu ile kontrol ettiğimizde sistemde 2 core bulunduğunu görebiliriz. Oysa ki sistem 0,2 core üzerinde çalışmaktadır.
 

                Kullanılacak CPU değerlerini ayarladıktan sonra tekrar Next’e tıklıyoruz.

                Bu ekranda ise VIOS tarafından kullanılacak Memory miktarını belirtiyoruz. CPU konfigürasyonunda olduğu gibi “Minumun Memory” alanı sistemden DLPAR özelliklerini kullanarak alınabilecek memory miktarının sınırını belirtmek “Maximum Memory” ise DLPAR ile bu sistem atanabilecek en yüksek memory miktarını belirleyebiliyoruz. “Desired Memory” ile sistemin default profil ile Power on edildiğinde kullanılacak memory miktarını belirliyoruz.
  

                Bu değerleri girdikten sonra tekrar Next butonuna tıklıyoruz.
  

                Bu ekranda ise sistem üzerindeki tüm kaynakları görebiliriz. Bu LPAR tarafından kullanılacak kaynakları bu ekranda seçmemiz gerekmektedir. Öncelikle işletim sisteminin kurulacağı disk kaynağını seçtikten sonra sistemin IO işlemleri için kullanacağı  HBA ve network kart bleşenlerini seçiyoruz. Seçim yaptıktan sonra yukarıda görülen “Add as required “ veya “Add as desired” butonlarını kullanarak LPAR konfigürasyonumuza istediğimiz donanımları ekliyoruz. İki seçenek arasındaki fark eğer ilgili device “required” olarak eklenirse sistem power on duruma geçmek için o device’ın konfigüre edilmiş olan LPAR’a atanmış olması gerekir. Eğer bu device başka bir LPAR’a atanmışsa istem power on sürecinde hata verir. “Desired” olarak atanan device’lar ise isteğe bağlıdır. Sistem power on duruma geçerken bu device’ların varlığını kontrol etmez. Device’lar olmadan da LPAR power on edilebilir.
  

                Bu işlemin ardından tekar Next’e tıklıyoruz.
  

                Gelen ekranda kullanılacak “Virtual Resource” ları seçmemiz gerekiyor. Buradaki yapılacak değişikliklere değineceğiz Şimdilik sadece ”Maximum Virtual Adapter” değerini 100 olarak belirliyoruz ve tekrar Next’ tıklıyoruz.
  

Bu ekranda ise kullanılabilecek “Logical Host Ethernet Adapters” lar görülmektedir. LHEA’lar sistem üzerindeki onboard ethernat kartlarını temsil ederler. Bu ethernet kartları üzerindeki chipset sayesinde VIOS kullanmadan da sanal kartlar oluşturarak birden fazla LPAR’a atanabilir. Bizim sistemimizde kullanılmayacağı için Next’e tıklayarak bu adamı geçebiliriz. Bundan sonraki tüm adımları Next diyerek geçtikten sonra LPAR oluşturma adımlarımızı tamamlamış oluyoruz. Bir sonraki adım olan kurulum’a geçelim.
  

VIOS kurulumu standart AIX kurulumundan farklı olarak gerçekleştirilir. Kurulum işleminden çok restore işlemi desek daha doğru olur Çünkü kurulum media’larında VIOS için oluşturulmuş mksysb formatında backup dosyası mevcuttur. Eğer DVD’den kurulum yapacaksanız DVD ile boot edip restore işlemlerini adım adım takip edebilirsiniz. Ancak bu makale de daha fazla konuya değinmek adına biz bu kurulumu NIM üzerinden gerçekleştirceğiz. NIM’e kısaca değinmek gerekirse özellikle AIX ve  linux sistemler için gerekli olabilecek kurulum işlemlerin network üzerinden gerçekleştirilebilmesi için oluşturulmuş bir sunucu yazılımıdır. NIM (Network Installation Manager) üzerinde tanımlanan kaynaklar vasıtasıyla istemciler gerekli kurulumları gerçekleştirebilirler. Bu kaynakların bazıları ve en önemlilerini açıklamaya çalışalım.

• Mksysb: Sistemde mksysb formatında oluşturulan kaynaktır. Bu kaynak NIM tarafından istenilen istemci üzerinde  sistem backup’ı alınarak oluşturulabilir veya alınan mksysb yedek dosyasını restore etmek için kullanılabilir.

• Lpp_source: Birden fazla paketin bir araya getirilmesile oluşturulmuş bundle kurulum paketleridir.

• Spot: lpp_source lar kullanılarak oluşturulan ve üzerinde boot dosyaları ve temel konutların yer aldığı pakettir. Bir sunucu spot paketi vasıtasıyla network üzerinden boot edilebilmesi için ihtiyaç duyduğu tüm boot verileri ve komutlara (/usr file system’i) ulaşabilir.

NIM konusuna kısaca değindikten sonra gelelim NIM kurulum dosyasının nasıl NIM’e kaynak paket olarak gösterielceğine. Öncelikle makelenin başında belirttiğimiz gibi VIOS kurulumu bir kurulum işleminden çok restore işlemidir. Bu nedenle tanımlayacağıız ilk kaynak mksysb’dir. Bunun için IBM sitesinden download ettiğimiz NIM kurulum dosyalarını kullanmalıyız.
  

Download edilen NIM kurulum dosyaları iso formatındadır. Özeliikle sistem odası farklı lokasyonda bulunan kurumlar için CD ile uğraşmak büyük bir dert olacağı için biz bütün kaynak oluşturma işlemlerini network üzerinden yapmayı deneyeceğiz. Bunun için ISO dünyalarnı herhangi bir Virtual Drive programı vasıtasıyla bilgisyarınıza mount edip içersindeki mksysb_image dosyalarını bilgisyarımıza kopyalamalıyız. Bu dosyalar her iki DVD’de aynı isimde olduğu için DVD1 ve DVD2 adında iki klasör oluşturup kopyalamaları bu iki klasöre yapmak faydalı olacaktır. Kopayalama sonrasında tüm dosyaların toplam boyutu 3,5 GB civarında olacaktır.
  

Kopyalanan bu dosyaları MIN server üzerinde uygun bir klasöre kopyaladıktan sonra aşağıdaki komut ile 3 dosyası tek dosya halinde birleştiriyoruz.
  

cat mksysb_image2  >> mksysb_image

cat ../DVD2/mksysb_image >> ./mksysb_image

mv mksysb_image mksysb_VIOS_2_2_1
  

                Birlerştirme işleminden sonra NIM server üzerinde aşağıdaki komut ile kaynakla ilgili tanımlamaları gerçekleştiriyoruz.
  

mkdir  /export/mksysb/mksysb_VIOS_2_2_1

mv ./mksysb_VIOS_2_2_1 /export/mksysb/mksysb_VIOS_2_2_1/

nim –o define –t mksysb-a server=master –a location=/export/mksysb/mksysb_VIOS_2_2_1/mksysb_VIOS_2_2_1 mksysb_VIOS_2_2_1
  

                Bu komutlardan sonra aşağıdaki komut ile mksysb kaynağını kontrol edebiliriz.
  

lsnim –t mksysb | grep VIOS
  

mksysb_VIOS_2_2_1                 resources       mksysb
   

Oluştrulan yeni kaynağı kontrol ettikten sonra sıra geldi spot oluşturmaya. Spot yukarıda belirtildiği gibi LPAR’ın network üzerinden boot işlemini gerçekleştirebilmesi için oluşturulan başka bir paket türüdür. Eğer bir kaynak için spot oluşturulmamışsa o kaynak için boot işlemleri gerçekleştirilemez. Oluşturduğumuz mksysb kaynağından SPOT oluşturmak için aşağıdaki komutu NIM server üzerinde  kullanabiliriz.
   

mkdir /export/spot/spot_VIOS_2_2_1

nim –o define –t spot –a source=mksysb_VIOS_2_2_1 –a server=master –a location=/export/spot/  spot_VIOS_2_2_1  
   

Burada gözden kaçırılmaması gereken çok önemli bir nokta var. NIM mimarisi gereği oluşturulacak tüm kaynakların işletim sistemi versiyonları, NIM uygulamasının çalıştığı işletim sistemi versiyonundan ya düşük ya da aynı olmalıdır.  Bu makalede kullanılan VIOS 2.2.1 versiyonu AIX 6.1.7.3 versiyonundan türetildiği için işlem yapılan NIM server işletim sistemi versiyonunun  en az AIX 6.1.7.3 olması gerekir. Aksi takdirde spot oluşturma işlemi sırasında hata alırsınız.
  

Başarılı bir işlem sonrası ekran çıktısı yukarıdaki gibi olmalıdır. Bundan sonra NIM üzerinden istemci tanımlaması yapmamız gerekir. Bunun için farklılık olması açısından smitty kullanabiliriz.

smitty nim -> Perform NIM Administration Tasks -> Manage Machines -> Define A Machine
  

  
Burada nim için kullanacağımız hostname girildikten sonra Enter’a basınız.
  

 

Burada yukarıda görünen konfigürasyon değişikliklerini yaptıktan sonra tanımlanan bu sunucuya kaynak ataması yapılmalıdır. Bu işlem için yine smitty’den faydalanalım.
  

smitty nim -> Perform NIM Software Installation and Maintenance Tasks ->  Install and Update Software ->  Install the Base Operating System on Standalone Clients
  

Gelen ekrandan kurulum yapılacak sunucuyu seçmemiz gerekir.
  

 

Daha sonra geeln ekrandan yüklenecek kaynak türünü seçmeliyiz. Yine makalenin başında da belirtildiği gibi yapacağımız işlem restore işlemi olacağından burada mksysb seçilmelidir.

               
  Daha sonra gelen ekrandan önceden hazırladığımız mksysb kaynağı seçilmelidir.
  

                Daha sonra bu kaynakla ilgili oluşturulmuş spot kaynağı seçilmeldir.

Daha sonra gelen ekranda aşağıdaki değişiklikler yapılmalıdır.

 

                İşlem tamamlandıktan sonra hazırladığımız VIOS LPAR’ını activate edebiliriz.  Bunun için HMC arayüzünden VIOS1 LPAR’ının üzerine sağ tıklayıp Activate -> Profile seçeneği seçilmelidir.
  

                Daha sonra gelen ekrandan “Open Terminal” seçeneği seçilmelidir.

                Açılan terminal penceresindeki yönergeleri izleyip aşağıdaki bilgi ekranı göründüğünde 1 tuşuna basılarak SMS (Sytem Managment Service) menüsüne girilmelidir.

Gelen menüden öncelikle 2. Setup Remote IPL seçeneği seçilmedir.

Gelen ekrandan ise hangi network kartının kurulum işlemleri sırasında kullanılacağı belirtilir.
  

Daha sonra TCP/IP haberleşmesinin hangi protokole göre yapılacağı seçilmelidir.
  

Daha sonra kurulumlar sırasında hangi uygulanın kullanılacağı seçilmeldir.
  

Daha sonra gelen ekrandan seçilen network kartı için IP adresi ataması ve NIM server IP adresi ataması yapılmalıdır.
  

Yukarıdaki ekranda istenen tüm bilgiler girildiktan sonra konfigürasyonun doğruluğunu test etmek için aşağıdaki menüden “3. Ping Test” seçilmelidir.
  

Ping işlemi aşağıdaki gibi başarılı olduktan sonra kuruluma geçilebilir.
  

Bunun için ana menüye döndükten sonra “5. Select Boot Options” seçeneği seçilmelidir.

Daha sonra “1. Select Install/Boot Device “ seçeneği seçilmelidir.
  

Gelen ekrandan ise “6. Network” seçeneği seçilmelidir.
  

Gelen ekrandan BOOTP protokolü seçilmelidir.
  

Gelen ekrandna kullanılacak ve daha önce IP ataması yapılan network kartı seçilmelidir.
  

Son olarak “2. Normal Mode Boot” seçilip seçimler onaylandıktan sonra işlem başlatılabilir.
  

Yükeleme işlemleri tamamlndıktan sonra gelen ekrandan 1 ve Enter ile aktif konsol seçilmelidir.
  

Daha sonra gelen ekrandan kurulum dili seçilmelidir.
  

Gelen ekrandan “2. Change/Show Installation Settings and Install” seçilerek kurulum konfigürasyonu kontrol edilmelidir.
  

Konfigürasyonu kontrol ettikten sonra 0 ile kurulum işlemlerine başlanabilir.

                 Kurulum sonrasıda açılan konsole’dan padmin kullanıcısı ile giriş yapabilirsiniz. Default şifre herzamanki gibi “123456” dır.
  

                Sisteme giriş yaptıktan sonra VIOS için hazırlanan özel şele düşeriz. Bu shell’de çalıştırılabilecek komutların listesini “help” komutu ile görebiliriz.
  

                Hiçbir işlem yapmadan önce VIOS için lisans sözleşmesini kabul etmemiz gerekiyor. Bunun için aşağıdaki komutu kullanabiliriz.

license
  

Komutu yazdıktan sonra sözleşmenin kabul edildiğine dair bir mesaj alacaksınız.

 Bundan sonra yapılacak ilk iş yeni kuruduğumuz VIOS’umuza yönetim işlemleri için bir IP adresi vermek olacak. Ancak kurulum işlemlerini NIM üzerinden yürttüyseniz bu işlem adımlarını gerçekleştirmenize gerek yoktur. NIM kurulumdan sonra client için tanımlanan IP adresini client’e otomatik olarak atar. Eğer siz CD ile kurulum yaptıysanız aşağıdaki adımları uygulamalısınız.

 Bu işlemde AIX’de olduğu gibi mktcpip komutundan faydalanıyoruz ancak komut flag’leri AIX’de olduğundan biraz farklı. Kullanılacak komut dizilimi aşağıdaki gibi olmalıdır.
   

mktcpip -hostname vios1 -inetaddr {ipaddress} -interface en0 -start -gateway {gateway} -nsrvaddr {dns server} -nsrvdomain {domain ismi}
  

                Komutu kullandıktan sonra VIOS’umuza artık ssh ile bağlanabiliriz. İlk olarak başka LPAR’ların kullanımı için sanal bir NIC (Network Interface Card) oluşturalım. Sanal NIC oluşturmak için gerçek bir NIC’e ihtiyacımız olacak. Bunun için sisteme tanımladığımız diğer network kartı olan ent1’i kullanabiliriz. Eğer tek bir NIC kartımız varsa aynı karttan hem VIOS TCP/IP bağlantılarını gerçekleştirip hemde bu kartı üzerinde sanal NIC’ler oluşturup diğer LPAR’ların kullanımına açabiliyoruz. Ancak burada kullandığınız network toplojileri fazlasıyla önem kazanıyor. Eğer suncunuzun bağlı bulunduğu switch üzerinde VLAN yapısı kullanıyorsanız network konfigürasyonuna çok dikkat etmelisiniz. Tek network kartı olan konfigürasyonlarda VIOS üzerinden vlan tanımlamaları yapmanız gerekecektir. Kendi konfigürasyonumuzda fazladan bir NIC kartımız olduğu için biz bu konuya girmeden devam ediyoruz.
  

Sanal NIC ataması basitçe fiziksel bir NIC kartını sanal olarak atanan başka bir kart ile ilişkilendirilerek LPAR’ların kullanımın sunma şeklinde özetlenebilir. Diğer LPAR’ların kullanabileceği paylaşımlı  bir sanal kaynağı aşağıdaki şekilde oluşturabiliriz.
  

Öncelikle VIOS’umuzun donanım profiline sanal kaynak eklemeliyiz. Manage Profile menüsünden aşağıdaki ekrana ulaşabiliriz.
   

Burada var olan “Adapter ID”leri not ettikten sonra Actions menüsünden  “Create Virtual Adapter” -> “Ethernet Adapter” menüsünden yeni bir virtual adapter oluşturabiliriz.
  

Gelen ekranda aşağıdaki düzenlemeleri yapmalıyız. Bütün konfigürasyonda bağlı bulunduğu switch üzerinde VLAN kullanıldığını varsayıyoruz.
  

Burada doldurulan alanları açıklamaya çalışalım. “Virtual Adapter ID” alanında bir önceki ekranda not ettiğimiz Adapter ID’lerden farklı bir ID belirtmeliyiz. Burada “Maximum Virtual Adapter” alanında belirtilen değerden daha büyük bir değer giremeyiz. İkinci olarak Vswitch’i açıklayalım. LPAR’lar arasında haberleşme bağlı bulundukları fiziksel switch üzerinden gerçekleşmektedir. Ancak VIOS kullanılan ortamlarda LPAR’lar arası network trafiğinin fiziksel değil mantıksal olarak oluşturulmuş sanal bir switch üzerinden dolaşması sağlanabilir. Böylelikle LPAR’ların haberleşmesi performanslı olarak  gerçekleştirilebilir. Burada birden falza ”Virtual Switch”’ler oluşturarak VLAN mantığına benzer bir yapı mantıksal olarak kurulabilir. “VSwitch” alanı oluşturulan bu “Virtual Ethernet Adpater” ile haberleşmenin hangi sanal switch üzerinden yapılacağını belirler. Bizim konfigürasyonumuzda tek bir switch olduğundan bunu seçiyoruz.
  

“VLAN ID” alanı ise bu “Virtual Ethernet” kartından çıkan trafikte default olarak hangi VLAN Tag’inin kullanılacağı belirtilir. Tavsiyem bu alana switch üzerinden kullanılmayan bir Tag ID girmeniz. Daha sonra Optional Settings’den IEE 802.1q aktif edilerek  switch üzerindeki ve LPAR’lar tarafından kullanılabilecek bütün VLAN tag’leri bu alana eklenmelidir.
   

LPAR’ların dış dünyaya erişimleri bu “Virtual Adapter” üzerinden gerçekleşeceği için “Access external network” seçeneği’de aktif edilmelidir. Bu seçenek aktif edilmezse shared ethernet adapter oluştururken “The command's response was not recognized.  This may or may not indicate a problem.” gibi bir hata alabilirsiniz.
  

Bütün bu konfügrasyon tamamlandıktan sonra OK’e tıklayarak Virtual Ethernet Adapter’imizi donanım profilimize ekliyoruz. Ancak profilede yapılan değişikliklerin LPAR tarafından kullanılabilmesi için sunucu “Shutdown” edilip tekrar “PowerOn” edilmeidir. Eğer istenirse bu değişikliler DLPAR özellikleri kullanarak kapatıp açmaya gerek duymadan da yapılabilir ancak sunucu yeniden başlatıldığında yapılan tüm değişiklikler kaybolur.
  

DLPAR kullanımı sonrasında AIX’deki cfgmgr komutuna benzer şekilde “cfgdev” komutu kullanılabilir. Bu komut cfgmgr ile aynı işleve sahiptir ve donanımda yapılan değişiklikleri otomatik olarak tarayan bazı fonksiyonları çalıştırır.
  

Sistem yeniden açıldıktan sonra lsdev ile var olan ve yeni eklenen donanım konfigürasyonunu kontrol edebiliriz.

“lsdev –type adapter” ile adapter aygıtları “lsdev –virtual” ile virtual aygıtları listeleyebiliriz. Burada yeni ekledeiğimiz “Virtual Ethernet Interface”i ent2 olarak görebiliyoruz.
   

Bir sonraki adımda sıra oluşturduğumuz bu “Vitual Ethernet İnterface”den “Shared Ethernet Adapter”oluşturmaya geldi. LPAR’ların eğer sanal kaynaklar üzerinden dış dünya ile haberleşmesi gerekiyorsa Shared Ethernet Adapter mutlaka oluşturulmalıdır. Bu işlem sonunda fiziksel kart ile sanal kartlar arasındaki ilişki oluşturulur. Shared Adapter oluşturma komutu aşağıdaki gibidir.
   

mkvdev –sea ent1 –vadapter ent2 –default ent2 –defaultid 99
   

Buarada ent1 bizim VIOS’umuzda kullandığımız ikinci fiziksel network kartı, ent2 ise profile üzerinden oluşturduğumuz Virtual Ethernet Adapter’dir. Komut sonucu aşağıdaki ekran karşımıza çıkacaktır.
   

Oluşan yeni device’ı lsdev –virtual komutu ile görüntüleyebiliriz.

Buarada ent3 olarak yeni Virtual Ethernet Adapter’imizi görebiliyoruz. Bununla beraber lsmap –net –all komutuyla oluşturduğumuz yeni ayıtın detaylı bilgilerine ulaşabiliriz.
   

Şimdi erhangi bir LPAR’a oluşturduğumuz bu Shared Ethernet Adapter yardımı ile sanal bir network kartı ekleme işlemine geldi. Bunun için işlem yapılacak LPAR’ın harware profile’ını düzenliyoruz. Burada Virtual Adpaters kısından “Create Ethenet Adapter” diyoruz.
   

Daha sonra gelen ekrandan VLAN ID kısmına kullanılacak IP için hazırlanan fiziksel switch’de konfigüre edilmiş VLAN Tag ID sini giriyoruz.
   

İsterseniz bu ekranda “View Virtual Network”e tıklayarak oluşturduğumuz VLAN ve SEA’lari gözlemleyebilirsiniz.
   

Burada görüldüğü gibi 7 nolu VLAN için atanan fiziksel adapter VIOS1 üzerindeki ent1’dir.

İşlem tamamlandıktan sonra donanımı atadığımız LPAR’a bağlanıp lsdev komutu ile yeni eklediğimiz ethernet kartnı görüntüleyebiliriz.
    

Daha sonra mktcpip komutu ile konfigürasyon sırasında belirlediğimiz VLAN’a uygun bir ip adresi vererek ethernet kartını kullanmaya başlayabiliriz.
   

 İkinci olarak da LPAR’ların kullanımı için VIOS üzerinden bir disk ataması yapalım. VIOS üzerinden disk ataması Logical Volume, Physical Volume ve File olmak üzere üç şekilde gerçekleştirilir. İlk yöntemde atanacak disk VIOS LVM’i tarafından yönetilir. Burada oluşturulan bir Logical Volume sanal olarak LPAR’ın kullanımına sunulabilir. LPAR bu Logical Volume’ü bir raw disk olarak algılar ve kullanır. İkinci yöntem ise direk atamadır. Bu yöntemde VIOS üzerindeki disk araya LVM konulmaksızın raw olarak LPAR’ın kullanımına sunulabilir. Biz ikinci yöntem üzerinden gideceğiz. Burada disk’in SAN üzerinden VIOS1’e atandığını varsayıyor ve devam ediyoruz.
   

                Sanal disk ataması yapabilmek için VIOS profilimize sanal SCSI Adapter’ları eklememiz gereklidir. Bu işlem için VIOS LPAR profilinde Add Virtual Resoource kısmından aşağıdaki şekilde SCSI Adapter ekleyebiliriz.
   

                Gelen ekran aşağıdaki gibidir.

                Bu ekranda “Virtual SCSI Adapter” kısmında kullanılan ID’yi not etmemiz gerekir. Bununla beraber oluşturulan Virtual SCSI Adapter’in  hangi LPAR tarafındna kullanılacağı da belirlenebilir. Bizim konfigürasyonumuzda bütün LPAR’lar bu kartı kullanabilir şeklinde düzenlenecektir. Bu değişiklikler profil üzerinde gerçekleştirildiği için VIOS LPAR’ının kapatılıp tekrar açılması gerekir. Eğer DLPAR özelliklerini kullanarak değişiklikler gerçekleştirildiyse VIOS üzerinde cfgdev komutunun çalıştırılması yeterlidir. İşlemler tamamlandıktan sonra lsdev –virtual komutu ile yeni oluştuturulan vscsi ayıtlarını görüntüleyebiliriz.
  

                Burada dikkat çekecek nokta her sanal disk ataması yapılacak LPAR için farklı Virtual SCSI adapter kullanılmasının daha mantıklı olacağıdır. Çünkü aynı VSCSI device üzerinden map edilen diskler o scsi device’ın map edildiği tüm LPAR’lar tarafından aynı anda kullanılabilir. Eğer yukarıdaki gibi birden fazla VSCSI aygıtınız varsa hangi aygıtın hangi ID’yi kullandığını görmeniz gerekebilir. Bu durum genelde aynı VSCSI device’ı kullanacak LPAR’a atama yaparken karşımıza çıkar. Bunun için lsdev –vpd komutundan faydalanlır. Komut AIX’deki prtconf benzeri şekilde çalışır ve sistemdeki donanım hakkında bize detaylı bilgi verir. Komut çıktı incelenerek vhost’a ait bilgilere göz atıldığında aşağıdaki sonuçla karşılaşılır.
   

                Kırmızı kutu içine alınan bilgiler o VSCSI device’a ait Adapter ID bilgisidir. Buna göre örneğin bir LPAR’a  vhost0 üzerinden disk ataması yapılacaksa ilerde değineceğimiz gibi LPAR’a Virtual SCSI device eklerken Adpater ID’ye 3 değerinin girilmesi gerekecektir.
   

                VIOS üzeride kullnılabilecek disklerin listesini görünülemek için lsdev –type disk komutunu kullanabiliriz.
   

             
 Burada “MPIO  IBM 2145 FC Disk” satırından da anlaşılacağı üzere kullanacağımız hdisk2 IBM SVC üzerinden oluşturulup VIOS1’e map edilmiştir.
  

                Ayrıca lspv –free komutu ile herhangi bir LPAR’atanmamış disklerin listesini ve boyutlarını görüntüleyebiliriz.
   

  Yeni aygıt tanımlamaları tamamlandıktan ve gerekli kontroller gerçekleştirildikten sonra  fiziksel disk ile VSCSI Adapter’i eşleştriebiliriz. Bunun için aşağıdaki komut kullanılabilir.
  

mkvdev –vdev hdisk2 –vadapter vhost0

Komut sonrası ekran çıktısı aşağıdaki gibi olacaktır.
  

               Bu işlemden sonra oluşturdğumuz sanal diskin LPAR tarafından kullanılabilmesi için profile üzerinde yeni bir virtual device ekleme adımına gelip aşağıdaki değişiklikleri yapıyoruz.
   

    

                Burada görüldüğü gibi “Server Adapter ID” alanına bir üst adımda not ettiğimiz VSCSI Adapter ID’yi yazıyoruz. İşlem tamamlandıktan sonra sunucuyu kapatıp açarak aşağıdaki gibi kontrollerimizi gerçekleştirebiliriz.

               Şu aşamaya kadar anlatılanlarla temel bir AIX kurulumu için gerekli kaynakların tamamını (CPU ve RAM hariç) VIOS üzerinden atamanın nasıl yapılacağını açıklamış olduk. Bundan sonra bir diğer sanallaştılırılmış kaynak olan Virtual Fibre Channel Adapter’in nasıl oluşturulacağını açıklamaya çalışacağım. İlk olarak bir önceki aşamalarda yaptığımıza benzer şekilde sanal bir FC Adapter kaynağı oluşturmalıyız. Bunu yine VIOS üzerinden profile management üzerinden aşağıdaki şekilde gerçekleştirebiliriz.

                Diğer sanal kaynaklardan farklı olarak Virtual FC Adapter oluştururken bu kaynağın hangi LPAR için kullanılacağını da belirtmemiz gerekir

                Daha sonra LPAR üzerinden yine sanal kaynak ekleyerek aşağıdaki konfigürasyonu gerçekleştiriyoruz. Burada “Vritual Channel adapter Adapter” alanına bir üst adımda belirlediğimiz “Client adapter ID” alanında belirlediğimiz değeri kullanıyoruz.

                Sonra VIOS üzerinden aşağdaki komutu kullanarak fiziksel FC ile Virtaul FC arasındaki ilişkiyi kurabiliriz.

vfcmap -vadapter vfchost0 -fcp fcs0

                Burada göz önünde bulundurulması gereken iki nokta. İlki kullandığınız fiziksel FC Adapter’ın NPIV’yi desteklemesi gerekmektedir. IBM Pserises  sunucularda varolan 8Gbs FC adapter’lerin çoğu NPIV’yi desteklemektedir. Eğer sunucunuzda 4Gbs FC kart bulunuyorsa FC sanallaştırma özelliklerini kullanamazsanız. lsnports komutu ile sisteminizde var olan ve NPIV uyumlu kartları görüntüleyebilirsiniz. İkinci olarak da kullandığınız SAN Switch’in NPIV desteklemesi ve sunucunun bağlı bulunduğu SAN portundan NPIV özelliğinin aktif edilmesi gerekmektedir. Nasıl yapılacağı konusu bu makalenin konusunu çok genişleteceği için burada değinmiyorum. Ancak konuyla ilgili aşağıdaki ekran görüntüsü nasıl yapılacağını büyük oranda açıklayıcı olabilir.

                İşlem tamamlandıktan sonra NPIV özelliği ile SAN Switch üzerindeki bir portdan birden fazla WWN numarası register olabilir. Sizde bu WWN’leri kullanarak gerekli zone’lamarı yapıp LPAR’ınıza storage üzerinden volume’leri direk map edebilirsiniz.

                Makale çok uzun olduğu için burada kesiyorum. Tek bir makale üzerinde LPAR oluşturma NIM konfigüre etme VIOS kurulumu ve temel VIOS konfigürasyonuna değinmiş olduk. Gerçekten faydalı bir makale olduğunu düşünüyorum. Bununla beraber redundancy  gibi konulara bu makalede malesef değinemedik. Onuda bir sonraki makalede anlatırız. Şimdilik hoşçakalın.